Kronieken · Genealogie · Orakel
Vrouwelijk principe  · Rhedae  · Vreemde ervaringen  · Bron v Da Vinci-code  · Het Jezus testament  · Juweel in de Lotus

 het vrouwelijk principe

De schoonheid van het vrouwelijk geslacht in beelden uitgedrukt. Foto's,

beelden  en schilderijen door de eeuwen heen.....

 

 


 


 

 

 

 

 

 

 

                           

Schepster van nieuw leven. Zo zag men de vrouw in de préhistorie toen men nog niet helemaal een idee had hoe kinderen verwekt werden. Net als de aarde bracht zij nieuw leven voort

                          

        

 

 


 

               

 

 


 

 

     

De 'poort' waaruit dit nieuwe  leven kwam beschouwde

men als heilig en dat vereerde men vooral in ruimtes die overeenkomsten ermee boden. In grotten en soortgelijke bouwsels

in .....

            'Moeder Aarde'

 

                               


 


 

 


 

Aldus bevatte de vrouw de poort   naar deze

aardse dimensie voor ieder Godenkind’, wat

ieder mens toch eigenlijk   is. 

Daarover is men  het toch wel in meer dan 

één  religie eens. Zelfs de Bijbel vermeldt dat.

Als die poort echter naar deze dimensie kon

voeren,   dan  moest die eveneens de weg

terug bieden naar de plaats waar men vandaan

kwam  voordat men in deze materiële werkelijk-

heid  arriveerde. Daarvan was men in de oudheid

nog volledig overtuigd.

Maar meer daarover is te vinden in ‘Het juweel

en de lotus’ in Kronieken. 

 

                       


 

 

 

Toch vertegenwoordigde het vrouwelijke altijd reeds meer dan enkel maar  het aardse materiële.   Door haar maandelijkse cyclus  was zij ook aan  de maan verbonden op zekere wijze.  Drie fasen van de maan, eerste kwartier, volle maan en laatste kwartier  werden gezien als  de drie belangrijkste fasen in een vrouwenleven.

 

                                                                                

 

De eerste fase was de 'maagd' of jonge vrouw.  De tweede fase is de vruchtbare vrouw als moeder……….  

                                                                                                    

       

De derde fase is de vrouw

in de meno-pauze, de oude

en door levenservaring wijze

vrouw . In esoterische kringen

wordt zij vaakthe Crone’

genoemd.

Wat velen echter niet weten, of

waar ze in ieder geval niet al te

lang stil bij willen blijven staan, is

dat er eigenlijk, net als bij de

maan, nog een vierde fase is.


 


 

Dat is als de maan haar gezicht even

niet laat zien. Deze fase kan men

‘maanduister’ noemen en staat qua

kracht gelijk aan ‘volle maan’. Voor

zeelieden en laaggelegen kuststreken

betekent dat ‘springtij’.

Deze, te ondergewaardeerde, fase

staat voor dood en wedergeboorte.

Godinnen als Hecate en de Indiaase

Kali (links) stonden symbool voor deze

duistere  fase.

Afgezien van scheppen kon het

vrouwelijke dus ook voor vernietigen

staan.


 


 

 

                   Afgezien van die zeer vrouwelijke ‘driehoek’

 

                   

 

                                

             

.... zijn de borsten een specifiek kenmerk van de menselijke vrouwen  te noemen.  Want anders dan bij de primaten, oftewel de apensoorten die  de mens het nauwst verwant zijn, heeft de menselijke vrouw naar verhouding wel heel  erg uitstekende  borsten .

Het is bij conservatieve wetenschappers nog omstreden maar diverse onderzoekers (waaronder de arts  Marc Verhaegen in zijn boek: “In den beginne was het water”)  hebben al overtuigende argumenten  aan weten  te dragen  dat een deel van de menselijke evolutie in en nabij het water moet hebben plaatsgevonden en dat mede hierdoor de vrouwelijke anatomie haar huidige vorm zou hebben  gekregen.


Een mogelijke  reden dat de vrouwenborst zoveel meer uitsteekt  als die van de genetisch 98 % met de mens overeenstemmende chimpansee is dus  waarschijnlijk dat water.  De veel  volumineuzer en  hangende vorm van de borst maakte het voeden  van jongen wat gemakkelijker als er geen takken en andere voorwerpen ter ondersteuning in de leefomgeving waren, hooguit een strand of een rots om op te gaan zitten.   Met  een naar beneden hangende borst hoefde de moeder het jong minder  verkrampt omhoog te houden om het te kunnen voeden.

 

 

Het Orakel heeft eveneens nog een en    ander over dit best wel interessante onderwerp te vertellen.

In rijm.


                 

 

Want uiteindelijk had de mensen-moeder, anders dan een apenmoeder, evenmin lichaamshaar waar de zuigeling zich aan vast kon houden tijdens de voeding.

De natuur vindt gelukkig altijd weer

passende oplossingen op dit soort

dilemma's.

             

 


 

                                     

Het grootste deel van de vrouwenborst bestaat uit vet, wat niets te maken heeft met de kwaliteit

van de voeding die zo’n borst moet kunnen bieden.  De vorm moet dus duidelijk een andere functie

hebben gehad die weer  wel met voeden  te maken had. Een water-evolutie biedt de oplossing voor dit raadsel.

  Sommige zeekoeien (Lamantijn) staan eveneens

om borsten bekend.

(Foto geheel rechts een gevangen en versierde  zeekoe)

 

 


De vorm van de borst geeft dus een overeenkomst met zeezoogdieren aan en dit zegt mogelijk iets over de menselijke evolutie.

En zo zijn er nog enkele voorbeelden. De mens heeft traanklieren, zoals de zeemeeuw, de zeehond en de olifant. Een ingedaald strottenhoofd, zoals elk zeezoogdier. En 33% van het lichaamsvet zit onderhuids. Vooral tot groot verdriet van vele vrouwen tegenwoordig. Maar zeezoogdieren hebben dat dus ook. De walrus en de zeekoe is dat wel aan te zien. Net als het nijlpaard en de olifant, en die laatste heeft zeker ook een deel van zijn evolutie in het water doorgebracht.

 

Olifanten zijn erg goede zwemmers, ze zoeken het water graag op. Ze hebben traanklieren, dit is om zout water te filteren en zij zijn ook erg uitgedijd, net als walvissen en walrussen.  Juist waterzoogdieren doen dit. Daarnaast heeft de slurf in het water een meer dan uitstekende functie.  Al deze eigenschappen duiden op een gedeeltelijke evolutie in het water.  Net als de mens.


           

 

    

 

 

 

   

 

 


 

Maar terug nu naar de vrouw,uit vele verhalen ook zo bekend om haar lange haren.

Waar maar geen eind aan lijkt te willen komen. Haren groeien maar door.

In tegenstelling tot de overige primaten blijft mensenhaar maar doorgroeien.

Lang haar wat in het water als een krans om de vrouw heen  dreef kon goed door

haar nabij zijnde kroost worden vastgegrepen.

 


 

                                  

Het vrouwelijke werd al heel erg lang aan het element water verbonden. Langharige Meerminnen, Sirenen, Nixen, wie kent de verhalen over deze ‘waternimfen’  nu niet?

In de loop der tijden zou men deze wezens  een steeds slechtere naam gaan bezorgen.  Er leek overduidelijk door een verandering van maatschappelijke waarden een angst voor de belangrijke positie van  de vrouw binnen de samenleving te ontstaan. Dus begon men griezelverhalen te vertellen over hoe onschuldige zeelieden door hun verleidelijke gezang en hun mooie lichamen het water in werden gelokt en  zodoende verdronken. 

 

         

 


 


Die angst voor het vrouwelijke zou nog verder worden doorgevoerd want er zou op een gegeven moment zelfs een verhaal ontstaan over krijgszuchtige vrouwen die op een paard, met pijl en boog gewapend, dorpen overvielen en zo onschuldige slachtoffers zouden maken.


 

(zie voor de betekenis van de naam, en nog meer, 

http://nl.wikipedia.org/wiki/Amazones )

Deze vrouwen zouden in de Griekse mythologie bekendheid gaan krijgen onder de naam 'Amazone's'  en er was één specifiek kenmerk waarmee zij zich volgens verhalen zouden onderscheiden:

"Zij hadden altijd één borst ontbloot."   

Men besloot deze ver-halen nog 'griezeliger' te maken door te ver- tellen dat  deze vrouwen één borst hadden laten ampute-ren om zo tijdens het boogschieten er

geen hinder van te ondervinden.

 

 


 

In ieder geval blijkt uit dit alles duidelijk hoe belangrijk de vrouwelijke borst was voor de mensheid. Was de borst eerst nog een specifiek onderscheidingsteken in het water geweest, weer terug op het land zou het deze betekenis niet verliezen. Daar zou pas verandering in gaan komen met het ontstaan van zekere culturen en ideologiën. Doordat de maatschappelijke positie van de vrouw steeds verder veranderde en de balans steeds meer  naar het mannelijke begon over te hellen werden vrouwen verplicht steeds meer van hun lichaam te bedekken. Zeker de borsten die ondanks hun oorspronkelijke doel toch altijd nog als meer dan enkel maar een 'bron van voeding' werden beschouwd. Men koppelde het, terecht,  tevens aan de vrouwelijke seksualiteit.


Vooral in wat men de 'Westerse samenleving' noemt werd een soort van schaamtegevoel voor dit lichaamsdeel opgebouwd en er bleek een complete 'revolutie' voor nodig om weer toestemming van overheden in enkele landen te krijgen  met blote borsten op het strand te liggen.

Daar schuilt natuurlijk ergens wel weer een mooie symboliek in. Want het was wel juist de  zee waardoor dit lichaamsdeel  de uiteindelijke, zo bijzondere, vorm zouden krijgen lang geleden.
In andere culturen, waaronder zekere Afrikaanse, waren zware hangende borsten juist een symbool waarmee men respect binnen de samenleving kreeg.
Ooit, ruim voor de jaartelling begon, had men in Europa net zo gedacht, zoals de te Knossos gevonden
afbeeldingen van vrouwen met een niets verhullend decolleté zo duidelijk demonstreren.

 


 


 

Mocht het de vrouwen binnen de samenleving dan niet langer meer zijn  toegestaan om hun lichaam zo maar  onbedekt te  tonen,  kunstenaars als schilders en beeldhouwers mochten nog gewoon hun gang gaan in het uitbeelden van gedeeltelijk of geheel naakte vrouwen.

Vaak werd hier dan het label 'Heidense taferelen' uit vooral de Griekse literatuur aan geplakt omdat men in die tijden nog geen 'beschaving' zou hebben genoten in dat opzicht. 

Desalniettemin vond  men soms zelfs een ‘vrome’ uitvlucht om een ontblote borst te laten zien.

Vooral de 'maagdelijke' moeder van Jezus wilde men wel eens met een borst bloot uitbeelden, en natuurlijk Maria Magdalena.

Dat zelfs celibataire, vrome, monniken een facsinatie voor de borst konden hebben blijkt wel uit de bekering van St. Bernardus van Clairvaux. Voor een beeld van de Heilige Maagd biddend  zouden er ineens druppels  melk uit haar borst in zijn mond zijn gelopen. Hij was gelijk bekeerd.


 


 

 

           

Op deze site zijn twee foto 'galleries'  te vinden die de vrouw, en de borsten  van de vrouw, als thema hebben. 

Zodat men de schoonheid van het vrouwelijk lichaam kan aanschouwen, hoe het deel uitmaakt van deze aardse werkelijkheid, kunstenaars millennia-lang heeft weten te inspireren en niet uit schaamte bedekt hoeft te blijven.

Ongeacht leeftijd of uiterlijk, ieder lichaam mag men als een wonder van de schepping beschouwen en heeft een eigen individuele bekoorlijkheid. 

 

Er zijn twee onderwerpen. 'Amazone' heeft specifiek één borst onthuld als thema.
Het andere, wat 'Elementen'heet, betreft 'naakten' die door de setting op de één of andere wijze met de 5 elementen te maken hebben.

Dat betreft  schilderijen van diverse schilders en foto's van Fauressa die op mooie locaties in vooral het zuiden van Frankrijk zijn gemaakt.  

 


 

 

Treed door de poort binnen in een wereld van schoonheid.  Het  maakt deel uit van de wereld die wij allemaal kennen en die we als ONZE werkelijkheid beschouwen. Maar bezie die werkelijkheid dan eens door de ogen  van een artiest,  waarvan velen  in staat zijn gebleven zich niet te laten beperken door zekere voorbijgaande 'trends'. Misschien omdat zij in staat zijn verder dan enkel maar die oppervlakte te kijken. Onze werkelijkheid kent echt wel meer dan drie dimensies.

En ware schoonheid kent geen beperkingen.

       


 

 

    Amazonas              Elementen

 

 


 

 

 

 

 

 

 


 


Chaoskronieken: Home-Kronieken-Vrouwelijk principe

Kronieken: Rhedae