het vrouwelijk principe

De schoonheid van het vrouwelijk geslacht in beelden uitgedrukt. Foto's,

beelden  en schilderijen door de eeuwen heen.....

	Schepster van nieuw leven. Zo zag men de vrouw in de préhistorie toen men nog niet helemaal een idee had hoe kinderen verwekt werden. Net als de aarde bracht zij nieuw leven voort

Dat is als de maan haar gezicht even niet laat zien. Deze fase kan men ‘maanduister’ noemen en staat qua kracht gelijk aan ‘volle maan’. Voor zeelieden en laaggelegen kuststreken betekent dat ‘springtij’. Deze, te ondergewaardeerde, fase staat voor dood en wedergeboorte. Godinnen als Hecate en de Indiaase Kali (links) stonden symbool voor deze duistere  fase. Afgezien van scheppen kon het vrouwelijke dus ook voor vernietigen staan.

                   Afgezien van die zeer vrouwelijke ‘driehoek’

.... zijn de borsten een specifiek kenmerk van de menselijke vrouwen  te noemen.  Want anders dan bij de primaten, oftewel de apensoorten die  de mens het nauwst verwant zijn, heeft de menselijke vrouw naar verhouding wel heel  erg uitstekende  borsten . Het is bij conservatieve wetenschappers nog omstreden maar diverse onderzoekers (waaronder de arts  Marc Verhaegen in zijn boek: “In den beginne was het water”)  hebben al overtuigende argumenten  aan weten  te dragen  dat een deel van de menselijke evolutie in en nabij het water moet hebben plaatsgevonden en dat mede hierdoor de vrouwelijke anatomie haar huidige vorm zou hebben  gekregen.

Een mogelijke  reden dat de vrouwenborst zoveel meer uitsteekt  als die van de genetisch 98 % met de mens overeenstemmende chimpansee is dus  waarschijnlijk dat water.  De veel  volumineuzer en  hangende vorm van de borst maakte het voeden  van jongen wat gemakkelijker als er geen takken en andere voorwerpen ter ondersteuning in de leefomgeving waren, hooguit een strand of een rots om op te gaan zitten.   Met  een naar beneden hangende borst hoefde de moeder het jong minder  verkrampt omhoog te houden om het te kunnen voeden.

Het Orakel heeft eveneens nog een en    ander over dit best wel interessante onderwerp te vertellen. In rijm.

Want uiteindelijk had de mensen-moeder, anders dan een apenmoeder, evenmin lichaamshaar waar de zuigeling zich aan vast kon houden tijdens de voeding. De natuur vindt gelukkig altijd weer passende oplossingen op dit soort dilemma's.

             

Het grootste deel van de vrouwenborst bestaat uit vet, wat niets te maken heeft met de kwaliteit

van de voeding die zo’n borst moet kunnen bieden.  De vorm moet dus duidelijk een andere functie

hebben gehad die weer  wel met voeden  te maken had. Een water-evolutie biedt de oplossing voor dit raadsel.

Sommige zeekoeien (Lamantijn) staan eveneens om borsten bekend. (Foto geheel rechts een gevangen en ‘versierde’  zeekoe)

De vorm van de borst geeft dus een overeenkomst met zeezoogdieren aan en dit zegt mogelijk iets over de menselijke evolutie. En zo zijn er nog enkele voorbeelden. De mens heeft traanklieren, zoals de zeemeeuw, de zeehond en de olifant. Een ingedaald strottenhoofd, zoals elk zeezoogdier. En 33% van het lichaamsvet zit onderhuids. Vooral tot groot verdriet van vele vrouwen tegenwoordig. Maar zeezoogdieren hebben dat dus ook. De walrus en de zeekoe is dat wel aan te zien. Net als het nijlpaard en de olifant, en die laatste heeft zeker ook een deel van zijn evolutie in het water doorgebracht.   Olifanten zijn erg goede zwemmers, ze zoeken het water graag op. Ze hebben traanklieren, dit is om zout water te filteren en zij zijn ook erg uitgedijd, net als walvissen en walrussen.  Juist waterzoogdieren doen dit. Daarnaast heeft de slurf in het water een meer dan uitstekende functie.  Al deze eigenschappen duiden op een gedeeltelijke evolutie in het water.  Net als de mens.

Maar terug nu naar de vrouw,uit vele verhalen ook zo bekend om haar lange haren.

Waar maar geen eind aan lijkt te willen komen. Haren groeien maar door.

In tegenstelling tot de overige primaten blijft mensenhaar maar doorgroeien.

Lang haar wat in het water als een krans om de vrouw heen  dreef kon goed door

haar nabij zijnde kroost worden vastgegrepen.

 

Het vrouwelijke werd al heel erg lang aan het element water verbonden. Langharige Meerminnen, Sirenen, Nixen, wie kent de verhalen over deze ‘waternimfen’  nu niet? In de loop der tijden zou men deze wezens  een steeds slechtere naam gaan bezorgen.  Er leek overduidelijk door een verandering van maatschappelijke waarden een angst voor de belangrijke positie van  de vrouw binnen de samenleving te ontstaan. Dus begon men griezelverhalen te vertellen over hoe onschuldige zeelieden door hun verleidelijke gezang en hun mooie lichamen het water in werden gelokt en  zodoende verdronken.

Die angst voor het vrouwelijke zou nog verder worden doorgevoerd want er zou op een gegeven moment zelfs een verhaal ontstaan over krijgszuchtige vrouwen die op een paard, met pijl en boog gewapend, dorpen overvielen en zo onschuldige slachtoffers zouden maken.

(zie voor de betekenis van de naam, en nog meer,  http://nl.wikipedia.org/wiki/Amazones )

Deze vrouwen zouden in de Griekse mythologie bekendheid gaan krijgen onder de naam 'Amazone's'  en er was één specifiek kenmerk waarmee zij zich volgens verhalen zouden onderscheiden: "Zij hadden altijd één borst ontbloot."    Men besloot deze ver-halen nog 'griezeliger' te maken door te ver- tellen dat  deze vrouwen één borst hadden laten ampute-ren om zo tijdens het boogschieten er geen hinder van te ondervinden.

Vooral in wat men de 'Westerse samenleving' noemt werd een soort van schaamtegevoel voor dit lichaamsdeel opgebouwd en er bleek een complete 'revolutie' voor nodig om weer toestemming van overheden in enkele landen te krijgen  met blote borsten op het strand te liggen. Daar schuilt natuurlijk ergens wel weer een mooie symboliek in. Want het was wel juist de  zee waardoor dit lichaamsdeel  de uiteindelijke, zo bijzondere, vorm zouden krijgen lang geleden. In andere culturen, waaronder zekere Afrikaanse, waren zware hangende borsten juist een symbool waarmee men respect binnen de samenleving kreeg. Ooit, ruim voor de jaartelling begon, had men in Europa net zo gedacht, zoals de te Knossos gevonden afbeeldingen van vrouwen met een niets verhullend decolleté zo duidelijk demonstreren.

           

Op deze site zijn twee foto 'galleries'  te vinden die de vrouw, en de borsten  van de vrouw, als thema hebben.  Zodat men de schoonheid van het vrouwelijk lichaam kan aanschouwen, hoe het deel uitmaakt van deze aardse werkelijkheid, kunstenaars millennia-lang heeft weten te inspireren en niet uit schaamte bedekt hoeft te blijven. Ongeacht leeftijd of uiterlijk, ieder lichaam mag men als een wonder van de schepping beschouwen en heeft een eigen individuele bekoorlijkheid.    Er zijn twee onderwerpen. 'Amazone' heeft specifiek één borst onthuld als thema. Het andere, wat 'Elementen'heet, betreft 'naakten' die door de setting op de één of andere wijze met de 5 elementen te maken hebben. Dat betreft  schilderijen van diverse schilders en foto's van Fauressa die op mooie locaties in vooral het zuiden van Frankrijk zijn gemaakt.

    Amazonas              Elementen

Chaoskronieken: Home-Kronieken-Vrouwelijk principe

Kronieken: Rhedae