"Kasteel Mont Aragou?", zeiden wij toen: " Waar ligt dat?"

Hij pakte toen gelijk  de kaart erbij en warempel, een gedetailleerde kaart vermeldde dat er zich inderdaad  een ruïme  bevond met de  naam Montaragou, niet al te ver bij dat kasteel Lagarde vandaan

De ruïne van een feodaal kasteel wat wij nog niet bezichtigd hadden en wat notabene dichtbij huis lag? Dat kon natuurlijk niet! Dit moest dan wel  de wachtpost van het koninkrij Aragon zijn geweest.

En ontstond  het plan om dit kasteel eens te gaan bekijken, we hadden er toen nog geen idee van dat we weer een soort van  'loutering'  zouden ondergaan, in zekere opzichten een beetje vergelijkbaar met die eerste keer dat we naar Blanchefort zouden gaan. Namelijk met dezelfde moeite die we zouden hebben het te vinden, en hoe we uiteindelijk  in het pikkedonker onze weg over paadjes door de bergen terug moesten zien te vinden. Want die dag was het Maanduister, er was die nacht geen man.

Die zomer dat we voor het eerst van dit kasteel hadden vernomen was het er niet meer van gekomen ernaar op zoek te gaan, er was nog zoveel anders wat onze aandacht verdiende,  maar op een zekere  zaterdag in januari 2005 van de daaropvolgende winter was het dan zover, . gewapend met een fototoestel en een lange staf en een goede kaart gingen wij op pad.

Volgens de kaart moest men bij een bepaalde boerderij  een kronkelend pad omhoog nemen en dan zou men er uiteindelijk uitkomen. Eerst dan nog wel een flinke wandeling door een dicht bos.

Wij begonnen dus aan onze tocht over een pad wat  gelijk stijl omhoog liep. Maar het pad werd al snel steeds minder duidelijk en op een gegeven moment werd het gokken hoe we moesten lopen. Er was iets van een alpenweide met aan de rand overal  dichte doornige bramenstruiken waar we op de gok doorheen gingen.

Telkens  meenden we in het licht van de reeds ondergaande zon iets te zien wat het wel eens zou kunnen zijn. Maar niets hoor!! Het bleek slechts  een spel van het licht tussen de bomen door te zijn.

Op een gegeven moment bevonden we ons op een plaats waar echt niets meer was wat ook maar enigszins op een pad leek en we hadden door de locatie waar we ons op dat moment bevonden helemaal het gevoel verkeerd te zijn. Want kasteel Lagarde was zichtbaar tussen de bomen door en dat kon helemaal niet volgens de kaart. Zo dichtbij lagen die kastelen nu ook weer niet!!! Er lag nog het nodige 'niemandsland' tussen destijds.

We gaven het op en gingen terug, we wilden wel voor het donker werd weer beneden zijn want anders hadden we zeker de weg door de braamstruiken en dichte begroeiing  niet terug gevonden.

Dat was behoorlijk balen, zoiets waren we eigenlijk niet meer zo gewend en hadden er zeker geen vrede mee.

Eenmaal beneden kwamen we een boer tegen op wiens land we ons begaven en we vroegen deze gelijk hoe dat nu zat met dat kasteel Montaragou. Hij vertelde ons dat het wel mogelijk was om dat te bereiken over de heuvel die we beklommen hadden, maar dan wel bij daglicht en via een iets andere weg waarbij geklommen zou moeten worden. We hielden dit in gedachten maar wisten wel dat dit niet de manier was geweest waarop onze buurman het had weten te bereiken.

De volgende dag  spraken we gelijk die  buurman daarop aan , we vertelden hem van onze mislukte poging en hij vertelde ons nog eens hoe we moesten lopen. We kregen nu een idee  waar we verkeerd moesten zijn gegaan die eerste keer.

Die  maandag,  10-01,  trokken we onze stoute (berg)schoenen weer aan voor een tweede poging. Er kon nu geen fout meer worden gemaakt over langs welke boerderij we omhoog moesten gaan, het bos in.

We liepen langs de bewuste boerderij die onze buurman ons als ijkpunt  had aangegeven en het pad werd alsmaar modderiger naarmate we vorderden,  op een gegeven moment kwamen we bij een plek aan waar een gebouwtje stond met allerlei boerenattributen en koeien en de weg liep DOOD!!! Prikkeldraad versperde de doorgang.

Hoe kon dat nu? We hadden deze keer toch echt alle aanwijzingen goed opgevolgd.

Gelukkig was er daar een man aan het werk aan wie we de weg konden vragen.

Nadat we dit gedaan hadden begon deze in eerste instantie een beetje moeilijk te doen over dat die weg er wel was geweest maar dat die niet meer toegankelijk was of zo, hij zei iets  over everzwijnen, maar daar schoten we dus niets mee op. We waren nu echt op de goede plaats geweest, was er dan niet nog een andere manier om naar dat kasteel te komen?

Hij vertelde  toen dat we dan eerst weer naar beneden moesten--------voor de zoveelste keer----------en dan de weg een stukje door moesten rijden, voorbij een oud huis. Daar  zouden we dan een viaductje zien van een spoorweg wat die al lang niet meer werd gebruikt. 

Daar bevond zich een  pad onder dat viaductje door wat we dan te voet moesten nemen tot een punt waar een pad naar boven liep.

Okay, dat konden we ook op de kaart terugvinden, zij het wat onduidelijk.

We reden de weg verder door en de weg werd steeds slechter en op een gegeven moment zelfs onverhard. We kwamen langs meerdere punten die wel wat weg leken te hebben van een viaductje maar als we het dan onderzochten leek er geen doorgang te zijn. Totdat we op een gegeven moment bij een plek uitkwamen waar een duidelijke doorgang was…… 

We konden een goede parkeerplek vinden  vlakbij het viaductje en begonnen wederom aan onze voettocht. Het begon gelijk al met blubber dus dat schoot ook niet echt op. Maar wat wil je eigenlijk ook ’s winters.

Na een eindje door een soort van een dal te hebben gelopen met aan onze rechterhand een beekje zagen we ineens een pad links omhoog lopen.

De kaart was enigszins onduidelijk erin, er waren meerdere zijpaden volgens die kaart, maar het kasteel moest links op een heuvel liggen dus we besloten dit pad in te slaan. Het liep stijl omhoog recht tegen de heuvel op.

Het was een hele klus want naarmate we hoger kwamen werd het pad slechts slechter en  begon begroeiing behoorlijk in de weg te zitten, waaruit bleek dat het in ieder geval niet vaak als pad werd gebruikt. Daar was het eigenlijk  te stijl voor.

Toen  we uiteindelijk dan toch  vlak onder de top van die heuvel waren hield het pad ineens helemaal op en konden we zien  dat we volledig  verkeerd zaten, het bleek  de verkeerde heuvel  te zijn!!!

Een heuvel te vroeg, want op een heuvel ernaast konden we in de verte iets zien wat wel op een ruïne leek.

Wel verdorie, dat was dan al de derde keer dat we verkeerd waren gelopen.

We waren bekaf na dat geklauter tegen die steile heuvel op, en zwaar teleurgesteld natuurlijk. We vroegen ons af wat nu  te doen.  Opgeven en het later nog eens proberen of eerst de weg terug naar beneden lopen en dan het pad door het dal nog een stuk verder volgen tot de volgende mogelijkheid omhoog te gaan naar de juiste heuvel? Al begon de tijd wel een beetje te dringen nu.

We hadden dermate de pest in dat we besloten verder te gaan, we lieten ons niet kisten.

Maakten we er een principekwestie van?

Welzeker!!!! 

Want zo hadden we  Blanchefort uiteindelijk ook gevonden. Veel van de andere wandelaars die naar Blanchefort op zoek waren geweest, weten we uit ervaring, hebben deze plek nog steeds niet weten te bereiken .....

Toen we weer beneden waren aangekomen  volgden we nu eerst het redelijk brede, maar oh zo modderige, pad door het smalle dal verder en kwamen uiteindelijk bij een soort van aangelegde dam uit, waar zich tevens een graafmachine bevond, en  waarachter zich een  waterspaarbekken bevond.

We zagen tevens een ruïne staan van een oude hoeve , de Barbier hoeve zouden we later te weten komen. In ieder geval wisten we toen al wel dat  dit niet het kasteel Montaragou kon zijn.

De hoeve bleek allang buiten gebruik te zijn, op deze oude foto  is linksboven Montaragou nog te zien, maar dat is tegenwoordig door de dichte begroeiing niet meer het geval .....